30 dic 2006

3000 visitas


¡Yupi!

Si no ves la imagen con fondo transparente (como es en realidad), si no con fondo blanco es que usas el navegador IE6 o anterior, que no soporta la transparencia de imágenes PNG. Haz click aquí para solucionarlo.

29 dic 2006

Posturas distantes

Respecto al tema de las descargas legales de música y otros contenidos con derechos de autor vía Internet (siempre que no haya ánimo de lucro) existen diversas posturas en todos los estamentos y sectores sociales, incluido el de los propios artistas.
De esta manera nos podemos encontrar con posturas como la de Chenoa, que directamente aplicaría una censura sin reservas:

Entrevistador: ¿Que cosa legal prohibiría?
Chenoa: Muchas. Empezando por internet. Da demasiado libertinaje. Sobre todo para el menor. Hay demasiada información ahí que conviene controlar.

XLSEMANAL de Abc nº 942. Semana del 13 al 19 de Noviembre de 2005.

Y posturas totalmente contrarias como la del grupo Amaral, que no deja de sorprenderme por su claridad al respecto, con los riesgos que esto conlleva hoy en día:
P.- ¿Y qué les parece que la gente intercambie música a través de los P2P?

Juan.- Yo creo que es todo positivo.

Eva.- Sí, es una forma más de acercar la música a la gente. Estamos en una época de cambios. Tenemos que ir asumiendo esos cambios y mirar hacia el futuro.

J.- Sólo hay dos opciones: mirar al futuro o al pasado. El punto intermedio no existe. De alguna manera, la libre circulación por Internet va a salvar la música.

E.- Parece que va a ser una perdición, pero nosotros creemos que va a ser todo lo contrario.

J.- Creo que va a ser una especie de nuevo punk , una nueva actitud iconoclasta. Va a hacer saltar por los aires todo el poder de las compañías de discos, que hasta ahora se han comportado de una forma prepotente. Para los grupos que empiezan una compañía puede ser más negativa que beneficiosa. La revolución digital está pegándole un hachazo al poder de las discográficas.

"Pregunta: ¿Cómo valoran el hecho de que se trate de delincuentes a quienes comparten música en internet?

J.- Es injusto. Creo que los delincuentes suelen estar en los despachos de las discográficas, que son los que obligan a los chavales a firmar contratos leoninos. Y si no pasas por el aro, no te graban un disco. No te puedes dedicar a la música si no firmas con el demonio. Para mí eso es delinquir, aunque esté amparado por la ley. Me parece una hipocresía que a un chico le traten de delincuente por bajarse canciones del eMule, y le asusten, y le cobren un canon por todo, porque a este paso te van a cobrar un canon por respirar. Es hora de que se deje de hacer demagogia".

Información extraída del Blog de David Bravo.

27 dic 2006

Más que juegos

Gears Of War



Zelda en la Wii



Viendo el nuevo y revolucionario concepto de la Wii de Nintendo y los espectaculares gráficos y ambientación de Gears of War para XBOX 360 hay que quitarse el sombrero ante los creadores y desarrolladores del mundo del videojuego.

19 dic 2006

3 millones dan para mucho

Pues el Ministerio de Cultura va a destinar casi 3 millones de €uros (de dinero público, de nuestros impuestos) en una campaña a todo trapo para concienciar al delincuente medio (no lo dude, usted también está incluíd@) de que descargarse de Internet (esa gran desconocida) contenido con derechos de autor (pasándose por todo el forro lo del derecho a copia privada y lo de no tener ánimo de lucro, menudencia sin importancia) está muy pero que muy mal. Da igual que los autores reciban ya una compensación en forma de canon por compra de CD's y DVD's vírgenes (y sí, les da igual que usted quiera grabar las fotos de la comunión de su hija o sus dibujos artísticos hechos con el Paint, a pagar y punto en boca); hay que pagar dos veces, una al comprar el CD virgen y otra vez al comprar el original. La idea está bien, porque así se gana dos veces por el trabajo hecho una vez. Y luego también se cobra por los conciertos (que es casi por lo único que se debería cobrar realmente) y la mansión en Miami está asegurada tíos.
Soy firme creyente de que a uno le tienen que pagar por su trabajo, pero no me parece justo seguir cobrando por una canción que compusiste hace 20 años, y que cada vez que alguien la tararea le cobres también.
Pero los jueces están aplicando correctamente la ley y cuando no hay ánimo de lucro, las denuncias de $GAE y compañía no prosperan ¿será que no tienen razón?
En mi opinión deberían tomarse una serie de medidas antes de ponerse a protestar en manifestaciones y de hacer campañas multimillonarias alienantes para que las reivindicaciones de esta gente se pudieran tomar en serio y se les escuchara con un mínimo de respeto: rebajar la cantidad de años que uno puede estar chupando del bote y ganando dinero por derechos de autor de una canción, eliminar por supuesto el dichoso canon, reconocer que obra bajada es distinto a obra no vendida, utilizar los tres millones de €uros en dar oportunidades a artistas que quieren salir adelante y que no tienen por qué hacer la música comercial y vacía que las discográficas nos meten con calzador, en vez de gastarlos en campañas que no van a funcionar (la propia gente del sector así lo opina); no intentar cobrar derechos de autor a bandas de música por tocar piezas populares no sujetas a los mismos (ya sea por ser anónimas u otra razón), y, en general, erradicar toda esta serie de abusos hacia las personas que, al fin y al cabo, da de comer a esta gente dedicada al faranduleo.
Que no le engañen, predican que la cultura se muere por culpa de personas como usted y como yo, que somos los que les mantenemos, yendo a sus conciertos, comprando la gomina que anuncian (anuncios que por supuesto no realizan gratis) y comprando sus obras o, simplemente comprando un CD virgen. Todo ello les reporta beneficios. Pero había cultura antes de que llegara la industria para gestionarla, y la seguirá habiendo aunque la industria muera (por su propia codicia).

La próxima vez que vea un anuncio del Ministerio de Cultura diciéndole que es usted mal@ por bajarse una canción y/o película, pregúntese: ¿Si yo realizo un trabajo, me pagan cada vez que alguien lo utiliza o disfruta o me pagan una sola vez por él y tengo que seguir trabajando para ganarme la vida? ¿Es lógico y normal que existan penas más grandes por bajar música que por una violación o un robo, según los casos?

13 dic 2006

Cuidado con las compras tecnológicas navideñas

He extraído de Código Cero este interesante artículo (siento si alguien no sabe gallego pero no me apetecía nada traducirlo, quizá OpenTrad, aunque con deficiencias, le pueda ayudar):

A de tecnoloxía é no Nadal a sección dos folletos de publicidade que máis fielmente se segue. Todo nos parece bo e práctico, porque case todo está feito para entrarnos ben polo ollo, mais cómpre ter un aquel de tino e non deixarnos engaiolar polas luces destas festas, que semellan ter como principal finalidade a de conseguir que nos desprendamos canto antes deses cartos que nos pesan na carteira. O caso dos megapíxeles válenos moi ben para explicar o significado de toda esta parrafada. Non se sabe moi ben por que, unha boa parte dos compradores de cámaras dixitais (entre os que me inclúo) seguimos coa teima de crer que son o máis importante dun aparello destas características e que moi dificilmente poderemos sacarlle rendemento e facer boas fotografías se baixamos dos oito. Esta crenza semella un dogma de fe. No tema dos computadores, principais puntos de unión entre as persoas e a información, tamén hai unha boa “desinformación”. Por exemplo: por que seguimos a pensar que só os ordenadores con software propietario poden ser bos para os nosos fillos? Que necesidade hai de presumir coas amizades que pagamos de xeito escrupuloso as respectivas “licenzas” se logo descubrimos que case nin chegamos a fin de mes co noso soldo e resulta que no mercado hai ordenadores con programas de software libre que son quen de achegar óptimos niveis de rendibilidade?

O tecnolóxico, non sempre é bo

Logo tamén está o tema do mito da comenencia do tecnolóxico, unha cuestión da que se podería falar moito e ben, pero que aquí resumiremos en poucas liñas (que ninguén se asuste) e malamente. Disto, de quitarlle importancia ó tecnolóxico, falaron recentemente The Geek Squad
(en galego, algo así como O Escuadrón Friki) na súa web.
O caso é que segundo esta grea de usuarios de tecnoloxía, xa é hora de poñer as cousas no seu sitio e de enxergar que a tecnoloxía non é necesariamente o mellor agasallo que lle podemos facer a calquera persoa. Hai que entender que hai persoas que non poden ver os móbiles nin os computadores diante, e non por iso deixan de ser persoas (...). E logo, se finalmente agasallamos tecnoloxía a un tecnófobo, con toda seguridade lle imos complicar ben a vida, posto que terá que darlle uso por tratarse dun agasallo, e seremos responsables dunha perda importante na súa calidade de vida. Pero podemos ir alén: de que serve agasallar cunha impresora a quen non ten computador? E para que serve unha cámara dixital sen equipo informático? E un iPod a quen non navega en Rede? E que pasa cun programa que só corre en software propietario que cae nas mans de alguén que só emprega software aberto? E que sentido ten poñer unha consola Wii nas mans dun neno que está todo o día subido ás árbores e tirando pedras ós estanques? En definitiva, aquí vai a norma básica que toda persoa con certa cantidade de miolos dentro da cabeza debe seguir sempre, aínda que lle pese: o mellor agasallo non é por norma o agasallo que queremos para nós. Así de sinxelo. E coa tecnoloxía pasa igual.

A labazadas por unha consola

O tema das consolas de videoxogos dá para moito. Partindo da base de que en Xapón andaron ás labazadas ás portas dos lugares de venda o día en que se puxo no mercado a Play Station 3, debemos entender que calquera cousa é posible. Sexa como sexa, se cadra non é este o mellor intre para mercar unha consola de videoxogos e, dende aquí, recomendamos que se faga só se é estritamente necesario (é dicir: só se hai un neno que ameaza con retirarnos para sempre a palabra... aínda que, ben pensando, que clase de xesto educativo sería o de pórlle fin á súa teima co agasallo que desexa?). O de que esta non é unha boa época para mercar consolas dicímolo polas dificultades de obter un produto como a Wii de Nintendo sen acabar a tortas cos demais clientes dun centro comercial, que son os lugares de venda onde hai máis posibilidades de atopar a consola, xa que nos minoristas funcionaron a base de ben as reservas anticipadas. Sexa como sexa, non sería máis lóxico agardar a que acougue esta febre das consolas? Para deixar claro todo isto dunha vez: a Play Station 3 de Sony non se vai vender en Galiza até o mes de marzo, e a Wii de Nintendo si que está no mercado, pero en cantidades moi reducidas, o que orixina unha chea de desastres. Polo que respecta á Xbox 360, cómpre dicir que todo segue igual: véndese a bo ritmo a versión que todos coñecemos. O que non deixa de ser curioso é o incremento de vendas en todo o mundo experimentado pola Nintendo DS, que se viu beneficiada pola falla de unidades dispoñibles de Wii e PS3. En definitiva: que cada quen decida se paga a pena andar de aquí para acolá á procura dunha consola.



Computadores, en reserva

Algo semellante ó que dicimos das consolas podemos dicilo dos computadores. Antonio Espejo (El País) dálles este consello a todos aqueles que estean a pensar na renovación dos seus equipos: agardade un par de meses. Cal é razón disto? Non tería a súa lóxica que o Nadal fose a mellor época para facerse cun computador, ó incrementarse a oferta e, en consecuencia, abaratarse os prezos? Ben, a xuízo deste xornalista, todo depende de que tipo de ordenador queremos mercar e, sobre todo, que tipo de programas queremos que albergue. Se mordemos as unllas a todas horas por un equipo con Windows, non é cousa mala que lembremos que o novo sistema operativo, o Vista, aínda non se puxo á venda para o común dos mortais (só a nivel empresa), e que se temos pensado usalo non podemos esquecer que o computador que adquiramos deberá cumprir uns requisistos mínimos de capacidade que de por si semellan altos abondo: 512 mb para a versión máis sinxela e 2 gigas para a máis completa; tarxeta de vídeo de 128 mb, procesador de 32 bits ou de 64 bits a 1 gigaherzio de velocidade e entre 60 e 80 gigas recomendables de disco duro (chegando ós 200 se o que queremos é a versión completa e desexamos ter espazo abondo para fotografías, vídeos ou arquivos de música). Polo que respecta ós ordenadores Apple, cómpre dicir que tamén se prevén novidades, mais non agora, senón logo do Nadal, a principios de xaneiro (presentación de programas) e na primavera, que é cando se porá en circulación de xeito definitivo o sistema operativo Mac OS X 10.5 (Leopard). As cousas cambian se falamos de Linux, xa que non depende en absoluto de esixencias do mercado nin de presentacións oficiais nin de pago de licenzas. Os equipos con programas de código aberto (software libre) son hoxe en día unha moi boa opción, en constante crecemento (grazas a unha comunidade de desenvolvedores espallada por todo o mundo e traballando en mancomún) e recoñecida incluso por Microsoft, que considera que ten este novo xeito de entender a cultura do software ten moito futuro.

Os reprodutores de DVD, na encrucillada

O mesmo podemos dicir dos reprodutores de DVDs, agasallos por excelencia do Nadal, que se atopan neste intre nun fervedoiro de incógnitas. Así, tendo en conta que xa saíron ó mercado os HD DVD (novo formato con máis capacidade e calidade de imaxe e son) de Toshiba e que a previsión é a de que baixen de prezo nos vindeiros meses, ten lóxica mercar hoxe en día un reprodutor de DVD convencional? O reprodutor de HD DVD, que é o formato que compite co Blu-Ray da casa Sony (máis caro), ten o que se podería chamar unha clara vantaxe, dentro de todo o malo que representa o feito de obrigarnos a cambiar unha vez máis de aparello tecnolóxico: é compatible cos DVDs que xa temos na casa. Ademais, inclúe lector de Divx e un proxector de imaxes cunha diagonal de 40 centímetros. Os formatos HD DVD e Blu-Ray (os novos Beta e VHS do mercado) son, a fin de contas, unha nova estratexia da industria e da sociedade de consumo para obrigarnos a facer o que a elas máis lles gusta: que merquemos. Así están as cousas.

A resposta non estaba nos megapíxeles


Definitivamente, o dos megapíxelesmegapíxeles. O ideal, segundo apuntan especialistas na materia como David Pogue en The New York Times, é que, de facérmonos cunha cámara, merquemos unha que teña entre catro e cinco, sobre todo se non temos intención de editalas nin de amplialas moito. O aforro de cartos pode ser considerable se o facemos así, e tamén podemos darlle máis xogo á cámara, ó reducir o espazo na tarxeta de memoria e o tempo de espera entre a obtención dunha foto e da seguinte.
En realidade, todo depende unha vez máis, do uso que lle queiramos dar, polo que é evidente que se somos fotógrafos profesionais todo o devandito non serve para moito. Porén, partimos da base de que somos afeccionados. Outro dos consellos, segundo Pogue, xira arredor do zoomrazoable, de 512 mb. Logo, no que se refire á feitura e ó modelo, somos nós os usuarios os que temos a última palabra, e dependendo dos nosos gustos persoais poderemos elixir entre tarxetocámaras,

miúdas cámaras de peto, réflex ou modelos semiprofesionais con zoom, todas elas igual de válidas.
Unha boa guía para afeccionados á fotografía dixital pode ser a información que provén das redes sociais en liña de fotógrafos. Por exemplo Flickr, onde recentemente se puxo a disposición dos internautas unha listaxe cos modelos máis empregados polos usuarios, acompañada de comentarios, detalles, prezos e mesmo imaxes obtidas con esas cámaras.
Podemos ver a listaxe en www.flickr.com/cameras, e no ranking figuran as Canon como as máis usadas, destacando a Canon EOS Digital Rebel XT no primeiro posto. No que se refire ós móbiles con cámara, gaña o Sony Ericsson K740i. é hoxe en día coma o omega3 nos alimentos: se non están presentes en boas cantidades nos

produtos que mercamos, somos quen de armar unha boa. Pero probablemente hai cousas máis importantes nas que pensar, e no caso das cámaras dixitais (por moito que nos digan algúns vendedores), o feito de sacar ou non unha boa foto depende máis de factores como a calidade do obxectivo e do sensor ca dos dixital. Isto (comenta) debemos ignoralo, posto que non é máis que a simple ampliación dunha imaxe. O que nos debe importar é o óptico e o seu número (canto máis alto mellor: de tres cara a arriba), e que consiste en achegármonos de verdade ó suxeito. Asemade, é importante emprestar atención á tarxeta, xa que hai moitas cámaras que veñen cunha que se enche con catro ou cinco fotos de calidade. O ideal é que nos fagamos cunha tarxeta